Ο Ανδρέας (Τζήμας) ζήτησε με τρόπο εγγυήσεις και προκλήθηκε ολόκληρο επεισόδιο. Στη διάρκεια του Δεκέμβρη έγινε δεύτερη αποστολή του Ανδρέα Τζήμα*, που ζήτησε ενίσχυση. Ο στρατάρχης Τίτο έδωσε αρνητική απάντηση. Γνώμη του Ανδρέα: Όλοι οι από έξω ήθελαν και μας έσπρωχναν στη σύγκρουση του Δεκέμβρη εν γνώσει τους ότι δεν μπορούν να μας δώσουν καμμία ενίσχυση και βέβαιοι για το αρνητικό για μας αποτέλεσμα. Όμως αυτούς τους βοήθησε αυτή η σύγκρουση για να στερεωθούν. Να μπλεχτούν οι άγγλοι άσχημα και να ασχοληθούν με μας» Μνημόνιο συζήτησης Α. Παπαπαναγιώτου με Ανδ. Τζήμα. ( Ευάγγελος Κωφός, Το Μακεδονικό στις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΓ κατά τα τέλη του 1944, συλλογικό έργο Μακεδονία—Θράκη 1941-1944, ΙΜΧΑ, σελ. 153).
Αυτή είναι μια εκ των υστέρων εκτίμηση του Ανδρέα Τζήμα (Βασίλης Σαμαρινιώτης) ο οποίος από τον Ιούνιο του 1944 βρισκόταν δίπλα στον Τίτο, ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ. Το Κόμμα από το καλοκαίρι του 1943 διατηρούσε τις επιφυλάξεις του για τους σχεδιασμούς των Τίτο—Τέμπο- Ράνκοβιτς κυρίως για τη Μακεδονία. Αντιλαμβάνονταν η ηγεσία του ΚΚΕ ότι οποιαδήποτε υποχώρηση στον ηγεμονισμό των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων και θα διέλυε την εαμική συμμαχία και θα εξέθετε το Κόμμα στη συνείδηση των απλών πολιτών, ανακαλώντας στη μνήμη τους την παλιότερη θέση του Κόμματος για το Μακεδονικό. Αυτός ήταν ο ένας λόγος που το καλοκαίρι του 1943 ο Σιάντος απέρριψε τη δημιουργία Βαλκανικού στρατηγείου στο οποίο θα συμμετείχε και ο ΕΛΑΣ και επέλεξε την ένταξή του στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Ο άλλος λόγος ήταν πως τις λίρες τις είχαν οι Εγγλέζοι και όχι οι παρτιζάνοι του Τίτο.
Όμως η ελευθερία των κινήσεων που είχαν οι Γιουγκοσλάβοι στη βορειοδυτική Μακεδονία, με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΛΑΣ) και η προσπάθειά τους να προσεταιριστούν τους σλαβόφωνους της περιοχής, προκάλεσε αντιδράσεις σε μερίδα αξιωματικών του ΕΛΑΣ που προέρχονταν κυρίως από τις τάξεις του στρατεύματος. Επί πλέον, ήταν προκλητικό να βλέπουν στελέχη της Οχράνα να μεταμορφώνονται μέσα σε μια νύκτα σε «λαϊκούς αγωνιστές» του ΣΝΟΦ. ‘Ετσι, αξιωματικοί της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ σκόπευαν να εγκαταλείψουν μαζικά τον ΕΛΑΣ και να ενταχθούν στον ΕΔΕΣ. Η κίνηση τους αποκαλύφθηκε και 15 αξιωματικοί παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο της μεραρχίας που συνεδρίασε στις 22 Ιουνίου 1944 και εξέδωσε την απόφασή του στις 2/7/1944. Ο Πρόεδρος του στρατοδικείου Δημήτριος Μπαλάσκας επέβαλε και πέντε θανατικές καταδίκες ( Εφραιμίδης, Σαμαράς, Δώδος, Λαζαρίδης, Σμαρόπουλος). Τελικά τους καταδικασμένους τους έσωσε η γερμανική επιχείρηση κατά της 9ης μεραρχίας την οποία και διέλυσε. Όλοι οι καταδικασθέντες συνελήφθησαν από τους Γερμανούς, φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά, από όπου αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Ήταν φανερό πως το ΚΚΕ βρισκόταν μεταξύ δύο πυρών. «Από τη μια πλευρά η εσωτερικοί του αντίπαλοι το κατηγορούσαν ότι με την πολιτική του άνοιγε τις κερκόπορτες σε αυτούς που επεδίωκαν την άλωση της Μακεδονίας και από την άλλη, οι ομοϊδεάτες Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι απαιτούσαν δικαιώματα πλήρους διακίνησης και δράσης στο χώρο των Ελλήνων σλαβόφωνων». ( το ίδιο σελ. 130). Κύριος εκφραστής των επιθέσεων των Γιουγκοσλάβων κατά της ερμαφρόδιτης πολιτικής του ΚΚΕ ήταν ο Τέμπο. Το αποκορύφωμα της έντασης έφτασε τον Οκτώβριο του 1944 όταν ο ΕΛΑΣ, μετά από διαταγή του Σαράφη, εξεδίωξε από τα ελληνικά εδάφη το σλαβομακεδονικό τάγμα του Γκότσε.
Ο Ευάγγελος Κωφός γράφει: «Δεν είναι άγνωστο ότι μέχρι την αγγλο—σοβιετική συμφωνία του Οκτωβρίου που έθετε την Ελλάδα στην αποκλειστική βρετανική σφαίρα επιρροής, στα επιχειρησιακά σχέδια του Ερυθρού Στρατού περιλαμβανόταν και η προέλαση μέχρι τις ακτές του Αιγαίου. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό, είναι ότι στο σχεδιασμό της επιχείρησης που στόχευε κυρίως στην κατάληψη της Θεσσαλονίκης, καλούνταν να συμμετάσχουν Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι, νεοσύστατες μονάδες—μεραρχίες—Βουλγάρων του Πιρίν, ενώ σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό της Ελληνικής Μακεδονίας θα είχαν οι ηγέτες και οι οργανωμένοι Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα… Οι πληροφορίες για το εγχείρημα αυτό δόθηκαν στον Αλέκο Παπαπαναγιώτου το 1990 από τον ίδιο τον Ναούμ Πέγιοφ και τον Ρίστο Κυριαζόφσκι, ο οποίος μάλιστα αποκάλυψε ότι υπάρχει τηλεγράφημα του Ράνκοβιτς, δεξί χέρι του Τίτο, προς την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Μακεδονίας για την προετοιμασία της επιχείρησης κατά της Θεσσαλονίκης (σελ. 135 και 156).
*Ο Ανδρέας Τζήμας, βλαχικής καταγωγής, παλαίμαχος κομμουνιστής, κρατούνταν στην Ακροναυπλία. Απελευθερώθηκε, στα τέλη Απριλίου 1941, μετά από παρέμβαση της βουλγαρικής πρεσβείας.
