Ο Σέρβος τεχνικός έχει καταφέρει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κάτι πολύ μεγαλύτερο από νίκες και βαθμούς. Έχει αλλάξει κουλτούρα. Έχει επαναφέρει την αξιοκρατία, τη σοβαρότητα και το ποδοσφαιρικό νόημα σε μια ομάδα που για χρόνια παραπατούσε ανάμεσα στη νοσταλγία του 2004 και την απογοήτευση του παρόντος μένοντας από το 2014 μέχρι και σήμερα μακριά από τις διακρίσεις. Δεν ήταν η νίκη στο Γουέμπλεϊ με την Αγγλία ή η επιβλητική πρόκριση απέναντι στη Σκωτία. Ήταν ο τρόπος που παίζει η ομάδα: με αρχές, συνοχή, χωρίς φόβο, με αυτοπεποίθηση.
Ο Γιοβάνοβιτς δεν βλέπει ηλικίες και συμβόλαια. Βλέπει παίκτες. Και βλέπει μπροστά. Ο Ζαφείρης δεν ήταν στη βιτρίνα, ήταν, όμως, στη δική του ποδοσφαιρική λίστα, όταν κανείς δεν τον γνώριζε. Ο Καρέτσας, 17 χρονών, πήρε θέση βασικού γιατί απλώς το άξιζε. Ο Τζολάκης, με μηδέν συμμετοχές στην Εθνική, έπαιξε σε αγώνες-φωτιά.
Σε μια χώρα που συνήθως διστάζει να επενδύσει σε σχέδιο χωρίς άμεσα οφέλη, η πρόωρη ανανέωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι μια σπάνια πράξη εμπιστοσύνης και διορατικότητας. Η ΕΠΟ δεν περίμενε να δει αν θα περάσουμε στο Euro ή στο Μουντιάλ. Είδε τι χτίζεται, τι αλλάζει και έπραξε ανάλογα.
Κι ίσως, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δεν ελπίζουμε απλώς να επιστρέψουμε σε μια μεγάλη διοργάνωση. Ελπίζουμε να επιστρέψουμε στην καρδιά των γεγονότων αρχής γενομένης από το Μουντιάλ του 2026. Γιατί αυτή η φουρνιά, με την καθοδήγηση ενός προπονητή που ξέρει, που επιμένει και που πιστεύει, μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από «υποσχόμενη» και να γίνει η αρχή για νέες ακόμα πιο λαμπρές ημέρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
