Στην Ελλάδα έχουμε –και δικαίως– την τάση να αισθανόμαστε υπερηφάνεια για το παρελθόν μας, για τον αρχαίο πολιτισμό, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία. Όμως, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για έναν πατριωτισμό του παρόντος και του μέλλοντος. Έναν πατριωτισμό που δεν ασχολείται με τα επιτεύγματα ή τις αδυναμίες του παρελθόντος αλλά επενδύει στο «εδώ και τώρα» — και κυρίως, στο «αύριο».
Σε έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο όπου το καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχεί ως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, ο όρος πατριωτισμός αποκτά ένα νέο νόημα: Δεν είναι πλέον σύνθημα ή κραυγή, αλλά μια στάση ζωής. Μια καθημερινή επιλογή που επεκτείνεται, μεταξύ άλλων, σε επίπεδο επιχειρηματικής και κοινωνικής ευθύνης. Είναι δίχως αμφιβολία ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να συμμετέχουμε στην οικοδόμηση μιας ισχυρής και βιώσιμης εθνικής οικονομίας.
Ωστόσο δεκαπέντε χρόνια από το ξέσπασμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης, παρατηρούμε μια σταθερή αντίφαση: ενώ μιλάμε για ανάπτυξη και ανάκαμψη της εγχώριας οικονομίας, συνεχίζουμε να υποτιμάμε το ελληνικό προϊόν. Το εισόδημα που ανακτούμε, όσο λίγο ή πολύ κι αν είναι, διοχετεύεται σε εισαγόμενα αγαθά, αποδυναμώνοντας την εγχώρια παραγωγή και ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Δεν φτάνει να λέμε πως στηρίζουμε - θεωρητικά - την Ελλάδα. Πρέπει να το αποδεικνύουμε μέσα από τις καθημερινές μας επιλογές. Από το τι αγοράζουμε, προωθούμε και επενδύουμε μέχρι το πώς εργαζόμαστε και πού στοχεύουμε. Την ίδια ώρα βέβαια, ο ενεργός οικονομικός πατριωτισμός δεν πρέπει να είναι κλειστοφοβικός, αλλά δημιουργικός και εξωστρεφής.
Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τον πατριωτισμό ως εργαλείο ανάπτυξης. Πώς;
Να λέμε με περηφάνια: Καταναλώνω ελληνικά.
Να στηρίζουμε έμπρακτα ελληνικές επιχειρήσεις.
Να παράγουμε, να σχεδιάζουμε και να εξάγουμε προϊόντα με ποιότητα που μπορούν να σταθούν παντού.
Να δουλεύουμε με στόχο η επιχείρησή μας να είναι σημείο αναφοράς για την καινοτομία, την παραγωγικότητα, την εξωστρέφεια.
Στο νέο πατριωτικό αφήγημα έχουν όλοι θέση: Από τον υπάλληλο που πρέπει να νιώθει περήφανος που συμβάλλει στην παραγωγή μοναδικών προϊόντων, τον startupper που καινοτομεί στην χώρα και προσελκύει νέα ταλέντα ή Έλληνες του εξωτερικού. Τον φοιτητή που σπουδάζει σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο με αξιώσεις και φυσικά τον ελεύθερο επαγγελματία που στέκεται με ποιότητα και ήθος σε μια αγορά που αναντίρρητα έχει δυσκολίες και προκλήσεις.
Σήμερα, χρειαζόμαστε επιχειρήσεις που όχι μόνο παράγουν πλούτο, αλλά και παιδεία, ήθος και αξιοπρέπεια. Που προσφέρουν δουλειές με αξία και προοπτική. Που επενδύουν στην ποιότητα, στην τεχνογνωσία και στον άνθρωπο. Που βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως τόπο καταγωγής αλλά ως σημείο εκκίνησης για παγκόσμιες ιδέες και εφαρμογές.
Αυτός ο πατριωτισμός δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε δεξιός ούτε αριστερός. Είναι ευθύνη. Το να αγαπάς την πατρίδα σου και να επιδιώκεις την πρόοδό της μέσα από την οικονομική της αυτάρκεια και εξωστρέφεια, είναι στάση που ενώνει. Μπορεί να διαφωνούμε για το πώς διανέμεται ο πλούτος, αλλά δεν πρέπει να διαφωνούμε για την ανάγκη να τον παράγουμε πρώτα — και να τον παράγουμε εδώ.
Ο πατριωτισμός του αύριο χτίζεται σήμερα. Και ξεκινά από το ράφι, από την επένδυση, από την καθημερινή επιχειρηματική πράξη. Ξεκινά από εμάς.
*Ο Χριστόφορος Αϊβαζίδης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης (ΕΕΘ) και πρόεδρος της Επιτροπής Δημοσίων Σχέσεων του ΕΕΘ
