Την τελευταία πενταετία, η εργασία στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε απλώς ως αριθμός στον πίνακα της οικονομίας. Αντιμετωπίστηκε ως πυλώνας κοινωνικής συνοχής, προσωπικής αξιοπρέπειας και εθνικής προοπτικής.
Μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον μεταβλητό και συχνά αβέβαιο, η χώρα κατάφερε να κάνει αποφασιστικά βήματα στον χώρο της απασχόλησης, με πολιτικές που είχαν μετρήσιμα αποτελέσματα αλλά και ουσία στην καθημερινότητα των πολιτών.
Ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε κατά 35%, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή στην αμοιβή της εργασίας. Η ανεργία υποχώρησε στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 17 ετών. Δημιουργήθηκαν 500.000 νέες θέσεις, ενώ η ανεργία μειώθηκε θεαματικά τόσο στις γυναίκες όσο και στους νέους - δύο πληθυσμιακές ομάδες που για χρόνια βίωναν δυσανάλογα το βάρος της κρίσης.
Ταυτόχρονα, θεσμοθετήθηκαν πολιτικές με κοινωνική ευαισθησία και σαφή κατεύθυνση. Η άδεια μητρότητας επεκτάθηκε από έξι σε εννέα μήνες. Καθιερώθηκε για πρώτη φορά άδεια πατρότητας. Προστέθηκαν νέες άδειες για φροντίδα και για εξετάσεις αναπαραγωγής - σημάδια μιας Πολιτείας που αντιλαμβάνεται πως εργασία και οικογενειακή ζωή δεν είναι αντίπαλοι κόσμοι, αλλά συγκοινωνούντα δοχεία.
Το εργασιακό περιβάλλον απέκτησε ψηφιακά εργαλεία διαφάνειας: η κάρτα εργασίας εφαρμόστηκε σε 1,5 εκατομμύριο θέσεις, περιορίζοντας την αδήλωτη εργασία και ενισχύοντας τα δικαιώματα. Οι υπερωρίες δηλώνονται πλέον κατά 60% περισσότερο σε κλάδους που παραδοσιακά έμεναν «αόρατοι». Το δικαίωμα στην αποσύνδεση, η τηλεργασία με κανόνες και η θεσμική προστασία από τη βία στον χώρο εργασίας επιβεβαιώνουν πως η πρόοδος δεν είναι μόνο οικονομική - είναι και αξιακή.
Παράλληλα, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 5,4% και οι φορολογικές ελαφρύνσεις για όσους επέλεξαν να επιστρέψουν ή να εγκατασταθούν ξανά στην Ελλάδα ενισχύουν την παραγωγική Ελλάδα, δίνοντάς της και αναπτυξιακό πρόσημο.
Η κατεύθυνση για το μέλλον είναι εξίσου σαφής. Έως το 2027, ο στόχος είναι κατώτατος μισθός να αυξηθεί περαιτέρω, με καθολική εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας και ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων.
Η πρόοδος που σημειώθηκε δεν διεκδικεί θριαμβολογίες. Αντιθέτως, επιβάλλει ευθύνη: να συνεχιστεί η προσπάθεια, με ρεαλισμό, κοινωνική συνείδηση και πίστη ότι η εργασία δεν είναι απλώς εργαλείο οικονομίας - είναι θεμέλιο ζωής με αξιοπρέπεια.
*Ο Γιάννης Παπαγεωργίου είναι Συντονιστής του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη
