Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, πολυδιάστατη μορφή των ελληνικών γραμμάτων, απεβίωσε στις 11 Αυγούστου 2020 σε ηλικία 89 ετών. Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέστηκε δύο ημέρες αργότερα, στις 13 Αυγούστου στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Σαράντα Εκκλησιών), ενώ η ταφή του έγινε «τιμής ένεκεν» στα Κοιμητήρια «Αναστάσεως του Κυρίου», σύμφωνα με τον τότε ισχύοντα Κανονισμό Λειτουργίας Δημοτικών Κοιμητηρίων του δήμου Θεσσαλονίκης.
Βάσει του σημερινού κανονιστικού πλαισίου, όπως αναφέρεται στη σχετική εισήγηση, οι δωρεάν ταφές «τιμής ένεκεν» θεωρούνται κοινές, ενώ μετά την εκταφή επιφανών προσώπων τα οστά δύναται να τοποθετηθούν σε καθορισμένο χώρο, με τη μορφή μνημείου, εντός των κοιμητηρίων της Ευαγγελίστριας.
Η αρμόδια Διεύθυνση Δημοτικών Εσόδων και Ταμειακής Διαχείρισης εισηγείται στο Δημοτικό Συμβούλιο την έγκριση της διαδικασίας, επισημαίνοντας ότι η μεταφορά των οστών του Ντίνου Χριστιανόπουλου και η κατασκευή του μνημείου αποσκοπούν στην ηθική αναγνώριση των δράσεων και των υπηρεσιών που προσέφερε στο έθνος αλλά και στην πόλη της Θεσσαλονίκης την οποία και ανέδειξε.
Ο Χριστιανόπουλος υπήρξε ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Γεννημένος το 1931 στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην πνευματική ζωή της πόλης. Το 2011 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του, το οποίο αρνήθηκε να παραλάβει, παραπέμποντας στο προγραμματικό του κείμενο «Εναντίον» του 1979, όπου έγραφε χαρακτηριστικά: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε».
Την ίδια χρονιά, αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο και φοίτησε, όπου παρακολούθησε μαθήματα και έλαβε το πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών. Στο ΑΠΘ δώρισε, όσο ήταν ακόμη εν ζωή, το σύνολο του πολύτιμου αρχείου του.
Η δωρεά περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αδημοσίευτα ποιήματα, χειρόγραφα έργων, ολόκληρο το αρχείο του περιοδικού Διαγώνιος, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ημερολόγια δεκαετιών, συνεντεύξεις, καθώς και το μουσικό του αρχείο που εστιάζει κυρίως στον Βασίλη Τσιτσάνη. Αμέσως μετά τον θάνατό του, με τη φροντίδα του Γιάννη Μέγα, μεταφέρθηκαν στο Πανεπιστήμιο και όλα τα προσωπικά αντικείμενα και βιβλία που υπήρχαν στο διαμέρισμα όπου ζούσε.
