Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Φραγκίσκος διαφοροποίησε το κολέγιο, διορίζοντας καρδινάλιους από όλο τον κόσμο: 108 από την τρέχουσα σύνθεση ήταν επιλογές του.
Μάλιστα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι εκλέκτορες θα προσπαθήσουν να καταλήξουν σε μια απόφαση σε λιγότερο από μία εβδομάδα ώστε να αποφύγουν την εμφάνιση μιας διχασμένης εκκλησίας.
Είναι σαφές ότι στο κολέγιο των καρδιναλίων εκπροσωπούνται μια σειρά από τάσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην κοινωνία. Η προοδευτική πτέρυγα εκπροσωπείται από καρδινάλιους που θα επιδιώξουν τώρα να διατηρήσουν την ανατρεπτική και μεταρρυθμιστική ορμή του Πάπα Φραγκίσκου, πιέζοντας την εκκλησία να εκσυγχρονίσει τις δομές της και να ξεκινήσει διάλογο με τον σύγχρονο κόσμο. Μεταξύ των ηγετικών τους προσωπικοτήτων είναι ο Ιταλός καρδινάλιος Ματέο Τσούπι και ο Γερμανός καρδινάλιος Ράινχαρντ Μαρξ, ο οποίος έχει μιλήσει ανοιχτά για την ανάγκη μεταρρύθμισης εντός της εκκλησίας.
Η συντηρητική πτέρυγα επικεντρώνεται αντ’ αυτού στη διαφύλαξη του καθολικού δόγματος: ο Ούγγρος καρδινάλιος Πέτερ Έρντο και ο Κονγκολέζος καρδινάλιος Φρίντολιν Αμπόνγκο είναι μεταξύ των κύριων εκπροσώπων αυτής της τάσης.
Εντούτοις, υπάρχει και η μετριοπαθής πλευρά, η οποία επιδιώκει να χτίσει γέφυρες μεταξύ των άλλων δύο θέσεων, υιοθετώντας μια προσέγγιση που βασίζεται περισσότερο στον διάλογο. Θεωρεί την εκκλησία ως έναν από τους πολλούς παράγοντες στην επιδίωξη του κοινού καλού, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή στον πολιτισμό, την πολιτική και άλλες θρησκείες. Στους εκπροσώπους της περιλαμβάνονται ο Γάλλος καρδινάλιος Ζαν-Μαρκ Αβελίν και ο Αμερικανός Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ, ο οποίος υπηρετεί επί του παρόντος στη Ρωμαϊκή Κούρια, το διοικητικό όργανο της Αγίας Έδρας.
Τις επόμενες μέρες, η πρώτη μεγάλη πρόκληση για τους καρδινάλιους όλων των ρευμάτων θα είναι να γνωριστούν μεταξύ τους. Έχουν ήδη πραγματοποιήσει προκαταρκτικές συναντήσεις, που συχνά αναφέρονται ως «προ-συσκέψεις». Παρουσιάζουν τις ιδέες τους για το πώς πρέπει να καθοδηγείται η εκκλησία και περιγράφουν τις τοπικές πραγματικότητες – για παράδειγμα, σε απομακρυσμένες περιοχές ή σε χώρες με λιγότερους Χριστιανούς.
Με αυτόν τον τρόπο, αναδύεται σταδιακά το απαραίτητο προφίλ για τον νέο ηγέτη και σχηματίζονται συμμαχίες. Δεν θα ήταν φρόνιμο να υποθέσει κάποιος ότι οι 108 καρδινάλιοι που όρισε ο Φραγκίσκος θα ψηφίσουν αυτόματα υπέρ κάποιου μεταρρυθμιστή υποψήφιου. Και αυτό γιατί ορισμένοι από αυτούς διορίστηκαν για συγκεκριμένους λόγους (όπως συμβαίνει με τους καρδινάλιους, οι οποίοι εργάζονται στις διοικητικές υπηρεσίες του Βατικανού) και άλλοι, με την πάροδο του χρόνου, ανέπτυξαν τις δικές τους φιλοδοξίες εντός της εκκλησίας.
Κάποιοι φαίνονται να συγκλίνουν υπέρ ενός Ιταλού Πάπα (ο τελευταίος, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α’, πέθανε το 1978). Αλλά υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «αυτός που μπαίνει στο κονκλάβιο ως πάπας, φεύγει ως καρδινάλιος», δηλαδή, όσοι θεωρούνται οι πιο πιθανοί νικητές πριν από το κονκλάβιο συχνά μένουν πίσω από άλλους που δεν είχαν εμφανιστεί στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.
Έμπειροι παρατηρητές του Βατικανού σημειώνουν την επιθυμία, ανεξάρτητα από γεωγραφικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο, ο υποψήφιος να είναι υγιής και ιδανικά άνω των 70 ετών. «Χρειαζόμαστε έναν νέο άγιο πατέρα, όχι έναν αιώνιο πατέρα», είπε υπό καθεστώς ανωνυμίας ένας επίσκοπος.
Τον μεγαλύτερο αριθμό εκλεκτόρων διαθέτει η Ιταλία, με συνολικά 17 καρδινάλιους στο κονκλάβιο (12,6%). Τα τρία ονόματα που αναφέρονται περισσότερο είναι ο Πιέτρο Παρολίν, πρώην γραμματέας του Βατικανού, ο Ματέο Ζούπι, πρόεδρος της Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου και ο Πιεμπατίστα Πιτσαμπάλα, πατριάρχης Ιεροσολύμων, του οποίου το προφίλ είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό δεδομένης της ιστορικής στιγμής και της σύνθετης γεωπολιτικής θέσης από την την οποία ασκεί το ποιμαντικό του έργο. Το μόνο «ελάττωμά» του είναι ότι είναι 60 ετών.
Παραδοσιακά, σε κάθε κονκλάβιο, αναδύονται κάποιοι «μεγάλοι εκλέκτορες»: είναι αυτοί με τη μεγαλύτερη επιρροή και εμπειρία ή αυτοί που προέρχονται από οικονομικά ισχυρές επισκοπές. Για παράδειγμα, κατά την προετοιμασία για το κονκλάβιο που εξέλεξε τον Ιωάννη Παύλο Β’ το 1978, ο Πολωνός επίσκοπος Άντρεϊ Μαρία Ντέσκουρ υποστήριξε την υποψηφιότητα του καρδιναλίου Κάρολ Βοϊτίλα, όπως ήταν τότε γνωστός ο μετέπειτα πάπας, εργαζόμενος τόσο ακούραστα που υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο την ημέρα πριν από την έναρξη του κονκλαβίου.
Την επόμενη μέρα από την εκλογή του, επισκέφθηκε τον Ντέσκουρ στο νοσοκομείο και λίγο αργότερα τον ονόμασε καρδινάλιο. Ομοίως, ο Βραζιλιάνος καρδινάλιος Κλαούντιο Χούμες ήταν ένας βασικός «μεγάλος εκλέκτορας» για τον Πάπα Φραγκίσκο, και μάλιστα πρότεινε το όνομα «Φραγκίσκος», προτρέποντάς τον να μην ξεχνά τους φτωχούς.
Καθώς οι προετοιμασίες για το κονκλάβιο συνεχίζονται, η Καπέλα Σιξτίνα εξοπλίζεται με καρέκλες και γραφεία για τους εκλογείς. Οι δυνάμεις ασφαλείας του Βατικανού επιθεωρούν αυστηρά τον χώρο για να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχουν κρυφά μικρόφωνα ή συσκευές που θα μπορούσαν να διαρρεύσουν πληροφορίες. Όλα αυτά έχουν ως στόχο να διασφαλίσουν ότι μόλις ξεκινήσει το κονκλάβιο στις 7 Μαΐου, οι 133 εκλογείς θα είναι εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και πλήρως επικεντρωμένοι στο έργο τους.
Όταν οι πόρτες της Καπέλας Σιξτίνα κλείσουν οριστικά ακολουθώντας την ιστορική εντολή «Extra omnes» («όλοι έξω»), η προσοχή του κόσμου πλέον θα επικεντρωθεί σε μια καμινάδα: πότε θα βγει λευκός καπνός που θα σημαίνει την εκλογή του νέου πνευματικού ηγέτη για περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο πιστούς.
