Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της ΙΚΘ «αν και αποτελούσε τμήμα πολύ μεγαλύτερης έκτασης που είχε απαλλοτριωθεί υπέρ της Ισραηλιτικής Κοινότητας το 1920, για την στέγαση πυροπαθών, το Ελληνικό Δημόσιο, διεκδικούσε το ήμισυ της επίδικης ιδιοκτησίας (τέσσερα στρέμματα συνολικά), με το επιχείρημα ότι, ως ανήκουσα στο παρελθόν σε Ιταλό πολίτη, είχε περιέλθει σε αυτό ως εχθρική, μετά την κήρυξη του πολέμου, στις 28.10.1940».
«Παρ’ ότι ο Άρειος Πάγος είχε αρχικά δικαιώσει την Κοινότητα, εντελώς απροσδόκητα, με νεότερη απόφασή του, έκρινε ότι η Κοινότητα θα έπρεπε να είχε ασκήσει διεκδικητική αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου, με βάση νόμο του 1950 για τις εχθρικές περιουσίες. Και τούτο, παρ’ ότι από το 1934, ύστερα από την καταβολή της οφειλόμενης αποζημίωσης, η επίδικη ιδιοκτησία είχε περιέλθει σε αυτήν» επισημαίνεται.
«Εκτός από την καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση του άρθρου 1 του Α’ Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ (παραβίαση περιουσιακού δικαιώματος) και την επίσημη αναγνώριση των δικαιωμάτων της προσφεύγουσας στο ως άνω οικοδομικό τετράγωνο, το ΕΔΔΑ επιδίκασε στην ΙΚΘ το ποσό των 5.000 € για ηθική βλάβη και το ποσό των 40.000 € για δικαστική δαπάνη» συμπληρώνεται στην ίδια ανακοίνωση.
Tην υπόθεση χειρίσθηκε στο Στρασβούργο το γραφείο του καθηγητή Ν.Κ. Αλιβιζάτου.
