Στην καθημερινή συζήτηση που γίνεται για τα ελληνοτουρκικά, το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι στοιχειώδης σύνεση για την καλύτερη δυνατή κατανόηση των θεμάτων και κυρίως των τρόπων για ισχυρή και αποτελεσματική αποτροπή κινδύνων.
Και ενώ αυτό είναι εντελώς απαραίτητο, μεγάλη εντύπωση προκαλεί η επιμονή διαφόρων προσώπων που ασκούν κριτική στην Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, κριτική που μάλλον δεν σχετίζεται με διεθνείς σχέσεις. Διότι είναι άλλο πράγμα η στρατηγική ανάλυση, η προσαρμογή στα δεδομένα και αντίστοιχες προτάσεις, και άλλο η εμμονική κριτική που ασκείται για τη σημερινή εξωτερική και ευρύτερα διεθνή πολιτική της χώρας μας. Εκτός αν η Ελλάς διαθέτει τεράστιες αμυντικές δυνατότητες, τέτοιες που όποιος μας κουνιέται θα παίρνει και μια ροπαλιά στο κεφάλι.
Πραγματικά προκαλεί απορία στην ελληνική κοινωνία γιατί άραγε κάθε δράση ή έκφραση που έρχεται από την Τουρκία μεταφράζεται από «σούπερ ήρωες» της πολιτικής ζωής μας σαν δήθεν απόδειξη της υποχωρητικότητας και ενδοτισμού εκ μέρους της ελληνικής Κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού απέναντι στην Τουρκία.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί, παρά μόνο με όρους ψυχολογίας ο μόνιμος αρνητισμός και η άστοχη κριτική που επανειλημμένα ασκείται από γνωστά πρόσωπα στο εσωτερικό απέναντι στις επιλογές και τη στρατηγική της Ελλάδας στα εξωτερικά της θέματα;
Τι δεν γίνεται κατανοητό; Τι δεν καταλαβαίνουν; Δεν καταλαβαίνουν άραγε ότι η Τουρκία λόγω της πολύ σημαντικής γεωστρατηγικής της θέσης, της εκτίναξης του νεανικού κυρίως πληθυσμού της, της μεγάλης αμυντικής της βιομηχανίας, του ΑΕΠ της, των δεσμών της με φύλα και συγγενικά έθνη της ευρύτερης περιοχής, αλλά και της συναισθηματικής σύνδεσης μέρους του ισλαμικού κόσμου με τους τοπικούς/περιφερειακούς εθνικισμούς και τον επικίνδυνο αντισημιτισμό, έχει «ανεβεί κατηγορία» και παίζει σε άλλο επίπεδο συγκριτικά με πριν 20-30 χρόνια; Ότι όταν η Τουρκία φρόντιζε να έχει δικά της εργαλεία προβολής ισχύος σε πεδία που παλαιότερα δεν την «έπαιρνε», εμείς κάναμε την επανάσταση της κατσαρόλας και της άρνησης των τρισκατάρατων τροϊκανών; Παντελώς βυθισμένοι στη νιρβάνα των «κεκτημένων» του υπέρογκου τότε Δημοσίου ή των παλαβών εφάπαξ; Δεν είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όσες φορές επιχειρούνταν οικονομική εξυγίανση και διεθνής αξιοπιστία στην εξωτερική μας πολιτική, έρχονταν κάθε τόσο διάφοροι που, ενώ υπόσχονται να καθαρίσουν τους στάβλους του Αυγεία, τελικά έχυναν την καρδάρα με το γάλα, και μας χρέωναν χειρότερα; Ότι ορισμένοι από αυτούς σήμερα χαϊδεύουν αυτιά επιδιώκοντας αναστάτωση και εσωτερική αμφισβήτηση;
Ο κόσμος πλέον ξέρει ότι, όταν γκρεμίζεται η αξιοπιστία, η χώρα παρασέρνεται σε οικονομικές περιπέτειες που καθυστερούν την προκοπή και την ενδυνάμωσή της σε όλα τα επίπεδα. Ότι επιτέλους λόγω της δυς-αναλογίας μεγέθους εμείς μόνο με μεθοδολογικά συνεπή, ακλόνητη και εξωστρεφή εξωτερική πολιτική μπορούμε να πετυχαίνουμε στόχους και βήμα-βήμα να εδραιώνουμε τη διεθνή μας θέση στο επικίνδυνα εύθραυστο και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον. Και ότι με έξυπνες συμμαχίες, για τις οποίες πάντα πρέπει να συνυπολογίζουμε τις καραμπόλες ανταγωνιστών, μπορούμε να αυξάνουμε τον χώρο εξυπηρέτησης των εθνικών μας συμφερόντων. Δεν «μας παίρνει» ούτε για ψευτομαγκιές ούτε για λάθη που άλλοι παίκτες έχουν την πολυτέλεια να απορροφούν. Σε αυτό το πνεύμα είναι εξόχως λαϊκίστικες οι βλοσυρές παραινέσεις και τα υπονοούμενα για δήθεν πιο ανεξάρτητη και αποφασιστική εξωτερική πολιτική. Όλα είναι εύκολα όταν η ισχύς εκπορεύεται από τον καναπέ και από το μπαλκόνι εκτοξεύονται πυροτεχνήματα εσωτερικής κατανάλωσης!
Μήπως δε βλέπουν τον αγώνα για τη μαζική αμυντική θωράκιση της χώρας μας με προσωπικό αγώνα του Πρωθυπουργού; Μήπως δε βλέπουν ότι επί Κυριάκου Μητσοτάκη η Ελλάδα μεγάλωσε τη θαλάσσια επικράτειά της; Μήπως δε βλέπουν την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, που εμφανίζεται ως το διεθνώς νόμιμο τμήμα ΑΟΖ κόντρα στο παράλογο ετσιθελικό Τουρκολιβυκό μνημόνιο; Δε βλέπουν άραγε την κατάθεση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού που βάζει πλαίσια υπέρ των θέσεων της Ελλάδας; Δε βλέπουν την εκδήλωση ενδιαφέροντος από αμερικανικούς κολοσσούς στην εξόρυξη υδρογονανθράκων που πρακτικά αποδομούν το τουρκολυβικό μνημόνιο; Τη δικαίωση του Πρωθυπουργού που εγκαίρως πίεζε για τη στρατηγική Αυτονομία της Ευρώπης; Δεν καταλαβαίνουν άραγε ότι αλωνίζει τον Κόσμο και τον δέχονται ως σοβαρό, αξιόπιστο συνομιλητή που παίζει ομαδικά, όχι για την πάρτη του αλλά για την πατρίδα; Ότι πήγε πχ στην Ιταλία, όχι μόνο για τα τρένα, άλλα και για άλλα θέματα, που μάλλον ευνοϊκή εξέλιξη προοιωνίζονται για τη θωράκιση της χώρα μας; Γιατί άραγε η Ελλάδα μπορεί και ζητά, γιατί είναι σε θέση διεθνώς να απαιτεί συναντίληψη σε μείζονα θέματα ασφαλείας; Και μόνο το γεγονός ότι έρχονται σωρηδόν οι αναβαθμίσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, πέραν του κύρους, δίνουν κρισιμότατες ανάσες για την επένδυση σε εξοπλιστικά προγράμματα και την ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Η αποδοχή από την Ευρώπη της ρήτρας διαφυγής υπέρ των αμυντικών δαπανών και τα 25 δις θα έπιαναν τόπο σε μία ανισόρροπη οικονομία;
Δεν είναι σπουδαίο να υπάρχει Έλληνας Πρωθυπουργός που να μιλά στο αμερικανικό κογκρέσο με τόσο μεγάλη αποδοχή; Και πρόσφατα να βραβεύεται στη Γερμανία, που ζητά παραδείγματα οικονομικής επιτυχίας από ποιον;... από την Ελλάδα(!!), το μέχρι χθες μαύρο πρόβατο στην Ευρώπη! Όλα αυτά είναι λόγοι για υπερηφάνεια και συστράτευση και όχι για αναστάτωση! Αλλά και όσον αφορά την κριτική περί υπερβολικής και μονόπλευρης πολιτικής Μητσοτάκη υπέρ της Ουκρανίας, ας το σκεφτούμε δυο και τρεις φορές καλύτερα, αφού οι προοπτικές της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα -και ιδίως στα εξωτερικά θέματα (όπως το Κυπριακό)- εξυπηρετούνται πολύ πιο εύστοχα όταν παίζουμε ομαδικά και στη βάση του Δικαίου. Αφετέρου καλό είναι να διδασκόμαστε από την ελληνική ιστορία και τις διορατικές επιλογές ηγετών της όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ευτυχώς το 1916 κατάφερε να βάλει την Ελλάδα στο πλευρό της Αντάντ, έστω και κόντρα στους οπαδούς της ουδετερότητας ή της δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που ήθελε να τα έχουμε καλά με όλους και να μην προκαλούμε τις χώρες του άξονα. Αυτές οι γραμμές γράφονται από την ακριτική μας Θράκη, που προχθές γιόρτασε τα Ελευθέριά της, ακριβώς επειδή ο Βενιζέλος έβαλε με «ζόρι» τη μικρή αλλά τιμία Ελλάδα απόλυτα στο πλευρό των ΑγγλοΓάλλων της εποχής.
Ας φύγουμε λοιπόν από τους μύθους! Ας αφήσουμε κατά μέρος τα παραμύθια και ας κατανοήσουμε ότι μόνο με συνέπεια και μεθοδικότητα μπορούμε να υπηρετούμε τα εθνικά μας συμφέροντα. Με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, διάλογο όταν χρειάζεται, σωστή διαχείριση επικοινωνίας, αντίληψη του χρόνου που έχουμε ανάγκη και με συνυπολογισμό των διεθνών δρώμενων κάθε στιγμή μπορούμε να λειτουργούμε ουσιαστικά αποτρεπτικά, και όπου απαιτείται να επιδεικνύουμε δυναμισμό στο πεδίο. Όσο γρηγορότερα κατανοηθεί αυτό, τόσο πιο ώριμη θα γίνεται η εσωτερική συζήτηση για τα εξωτερικά μας θέματα.
Ο μικρομεγαλισμός και η επιδίωξη του ανέφικτου δεν ωφέλησε κανέναν. Αντιθέτως ο αποφασιστικός ρεαλισμός είναι ο καταλύτης για την επίτευξη του εφικτού. Του εφικτού, που σημαίνει εξασφάλιση των καλύτερων δυνατών όρων για τη μακροημέρευση της χώρας. Αυτό προσπαθεί η σημερινή κυβέρνηση, αυτό πράττει κάθε μέρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
*Ο Κωφίδης Θεοφάνης είναι Πολιτευτής της ΝΔ στη Ροδόπη, Πρόεδρος του Ομίλου Συνεύρεσης Ιδεών ΕΑΝΟΣ
