Ένας προπονητής που δεν χρειάζεται συστάσεις. Κοινά αποδεκτός, με πλάνο, διάθεση, ενέργεια και ειλικρινή αγάπη για το εθνόσημο. Ένα τιμ που δουλεύει καθημερινά, μακριά από φανφάρες, με στόχο να φτιάξει κάτι που θα αντέξει στον χρόνο.
Και πάνω απ’ όλα, ένα ρόστερ που δεν απλώς γεννά αισιοδοξία, αλλά φέρνει ήδη αποτελέσματα.
Μιλάμε για παίκτες όπως ο Ζαφείρης, ο Παυλίδης, ο Κωνσταντέλιας, ο Τζόλης, ο Καρέτσας, ο Κουλιεράκης, ο Βαγιανίδης, ο Τζολάκης. Παιδιά που όχι μόνο έχουν καλή ηλικία και προοπτική, αλλά παίζουν, πρωταγωνιστούν και μετρούν συνεχώς υπεραξία. Και το ερώτημα τίθεται εύλογα: αν αυτοί οι παίκτες αξίζουν σήμερα τόσα, πού μπορεί να φτάσει η αξία τους αν φορέσουν το εθνόσημο σε Μουντιάλ;
Γιατί αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. Όχι πια ένας πόθος, αλλά ένας ξεκάθαρος στόχος: το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, μοιάζει ρεαλιστικός, όχι απλώς εφικτός.
Στα συν, και το γεγονός πως η ΕΠΟ απέκτησε και με τη… βούλα το προπονητικό κέντρο της Παιανίας. Ένα σπίτι που έλειπε εδώ και χρόνια από την Εθνική και αποτελεί βασικό θεμέλιο για να στηριχθεί πάνω του το οικοδόμημα της επόμενης μέρας.
Η νέα Εθνική δεν έχει ταβάνι. Το ταλέντο υπάρχει, η ηλικία είναι με το μέρος της, οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Αν η Ελλάδα διαχειριστεί σωστά αυτή τη φουρνιά –και όσους ακολουθούν, όπως οι Τζίμας και Κωστούλας– τότε πραγματικά μπαίνουμε σε μια εποχή που μπορεί να αλλάξει το στάτους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι προσωρινά. Μόνιμα. Και να γράψουμε «χρυσές» σελίδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
