Ο κ. Ευθυμιόπουλος εξηγεί ότι η επιχείρηση «Ανερχόμενο Λιοντάρι» του Ισραήλ συνιστά μια άρτια και στρατηγικά οργανωμένη απάντηση απέναντι στους σχεδιασμούς του Ιράν ως προς την αναβάθμιση του πυρηνικού του οπλοστασίου.
Ο ίδιος αναλύει διεξοδικά το ρόλο των διεθνών «παικτών», με φόντο την ανάφλεξη στο Μεσανατολικό, ενώ αναφερόμενος στην Τουρκία, επισημαίνει ότι επιδίδεται σε λεονταρισμούς, προσδοκώντας οφέλη μέσω της στρατηγικής επικοινωνίας.
Συνέντευξη στον Χρήστο Θ. Παναγόπουλο
Kύριε Ευθυμιόπουλε, πώς ερμηνεύετε την πρόσφατη ανταλλαγή πληγμάτων ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν; Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κεφάλαιο στη μακροχρόνια σύγκρουση τους; Θα ήθελα το σχόλιό σας…
Σίγουρα βρισκόμαστε σε ένα νέο σταυροδρόμι, το οποίο, ωστόσο, δεν είναι κάτι το καινούργιο, είναι μια συνέχεια ενός «κρύου πιάτου» από πλευράς Ισραήλ, το οποίο θέλει να σερβίρει στο Ιράν. Η αρχή είχε γίνει τον Απρίλιο του 2024, με την επίθεση του Ιράν απέναντι στο Ισραήλ. Κι αυτό είναι κάτι που το Ισραήλ δεν το ξεχνά, δεδομένου ότι είναι ένα κράτος βασισμένο σε ζητήματα στρατηγικής και ασφάλειας.
Το Ισραήλ σέρβιρε, λοιπόν, ένα «κρύο πιάτο», με το οποίο είχε συγκεκριμένους στόχους και μάλιστα οι μελλοντικοί αναλυτές και μελετητές θα ανακαλύψουν ότι αυτού του είδους η επιχείρηση έχει γίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό με συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών τους, τους οποίους, σίγουρα, είχαν τοποθετήσει εντός του ιρανικού εδάφους. Μάλιστα, μερικές μέρες πριν την επίθεση το Ιράν είχε εκτελέσει δυο Ιρανούς τους οποίους κατηγορούσε ότι συνεργάζονταν με τη Μοσάντ.
Από την άλλη πλευρά, η επίθεση έγινε ακριβώς μετά την ανακοίνωση του ΟΗΕ και της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας ΟΗΕ για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια. Ήταν μια ανακοίνωση οκτώ ή εννέα σημείων, αν θυμάμαι καλά, τα οποία δείχνουν για πρώτη φορά ότι το Ιράν δεν πληροί τις προϋποθέσεις για τον εμπλουτισμό του ουρανίου. Βεβαίως αυτό συμπεριλαμβάνει, επίσης και μια ταυτόχρονη προσπάθεια των Αμερικανών, έπειτα από έξι επίσημες συναντήσεις και τέσσερις μη επίσημες συναντήσεις για συνεννόηση και διαπραγμάτευση με το Ιράν στην περιοχή του Ομάν, για να σταματήσει το Ιράν τον εμπλουτισμό του ουρανίου και βεβαίως, υπήρχε μια προσπάθεια από την Αμερική να επιλύσουν το ζήτημα. Κάτι τέτοιο δεν επετεύχθη.
Ταυτόχρονα, απ’ ότι φαίνεται στην μετεξέλιξη των πραγμάτων υπάρχει μια ανακοίνωση από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είχε αναφέρει ότι είχε δώσει ένα τελεσίγραφο 60 ημερών και το οποίο παρήλθε ακριβώς την ημέρα που έγινε η ανακοίνωση από τον ΟΗΕ.
Άρα, λοιπόν, το Ισραήλ προετοιμαζόταν επιχειρησιακά, τουλάχιστον για αυτά τα γεγονότα που ξέρουμε, συν το γεγονός ότι στην τελευταία επίθεση που έκαναν οι Ιρανοί προς το Ισραήλ είχε ανακοινώσει και ο Νετανιάχου ότι δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν του στόχου και του σκοπού τους.
Αυτό επίσης που πρέπει να γνωρίζουμε εμείς είναι ότι επιχειρησιακά υπάρχει άλλο ένα ερώτημα: Γιατί το Ισραήλ κοιτάζει πάντοτε προς το Ιράν.
Στον πόλεμο στη Γάζα, απέναντι στην τρομοκρατική ομάδα που λέγεται Χαμάς, τίθεται βασικό ερώτημα: Με ποιο ανθρώπινο δυναμικό τροφοδοτείται η Χαμάς στο μεσοδιάστημα. Δηλαδή, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν νεκροί πολίτες ή όχι, το οποίο είναι καταδικαστέο, για να γίνει κάποιος στρατιώτης - εξτρεμιστής θέλει κάποιο χρονικό διάστημα. Οι συγκεκριμένοι στρατιώτες έχουν έρθει έτοιμοι και εκπαιδευμένοι. Που σημαίνει ότι από κάποια χώρα λαμβάνουν ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, είναι προφανές ότι έχει έρθει από το Ιράν. Άρα, λοιπόν, όλα συγκλίνουν στο γεγονός ότι το Ισραήλ κάποια στιγμή θα χτυπούσε και αυτή η στιγμή είχε έρθει.
Για πρώτη φορά είδαμε μια τέτοιου είδους στόχευση από τη μεριά του Ισραήλ, και το ξαναλέω ότι θα μείνει στην Ιστορία ως μια πολύ καλά οργανωμένη μυστική επιχείρηση, για να βρεθούν οι ακριβείς στόχοι.
Από την άλλη πλευρά, το Ιράν στοχεύει τυφλά, με βαλλιστικούς πυραύλους, με drones και ό,τι άλλο θέλει,με πολλαπλούς τρόπους , ακόμη και από τη μεριά των Χούθις, προκειμένου να προξενήσουν όσο γίνεται μεγαλύτερη καταστροφή. Προφανέστατα, στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να σταθούμε απέναντι στον στρατηγικό εταίρο μας. Και να σταθούμε, τουλάχιστον στον ανθρωπιστικό κομμάτι, στην προστασία των πολιτών, οι οποίοι διαμένουν στην Ελλάδα ή στην Κυπριακή Δημοκρατία και όλες τις ανάγκες που μπορεί να χρειαστεί το Ισραήλ.
Ωστόσο, πιστεύω, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασιστεί εάν αυτού του είδους η αναβάθμιση των επιχειρησιακών επιθέσεων από τη μια μεριά ή την άλλη πρέπει πραγματικά να ολοκληρωθεί, εντέλει , ή θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος τρόπος, ο οποίος να επιλύει τα πράγματα πιό ειρηνικά από αυτή την κατάσταση. Η πραγματικότητα λέει το εξής: Ότι η επιχείρηση «Ανερχόμενο Λιοντάρι έχει έναν ξεκάθαρο στόχο πλέον και γι’ αυτό και θα έχει διάρκεια. Ο στόχος των Ισραηλινών είναι η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος. Και, για να το θέσουμε πιο ορθά, η πλήρης ανατροπή αυτού του καθεστώτος.
Δεν είναι σπασμωδικές οι επιχειρησιακές ικανότητες του Ισραήλ. Γι’ αυτό και αποκάλεσαν την επιχείρηση «Ανερχόμενο Λιοντάρι». Μην κολλήσετε στον όρο «λιοντάρι», αλλά δώστε έμφαση στον όρο «ανερχόμενο». Το ανερχόμενο σημαίνει αναβαθμισμένο σταδιακά. Δηλαδ,ή κάθε φορά που τελειώνει μια ημέρα, θα βλέπουμε το βράδυ επιθέσεις. Θα βλέπουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας κάποιες συγκεκριμένες , πιο στοχευμένες επιθέσεις, γεγονός που συνεπάγεται μια ευρεία επιχείρηση υπό εξέλιξη.
Οι ισραηλινές επιθέσεις φαίνεται να είχαν ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα. Πώς αξιολογείτε τη στρατηγική του Ισραήλ σε αυτή τη χρονική στιγμή;
Δεν είναι, σίγουρα, περιορισμένης κλίμακας. Συνιστούν, ωστόσο, συνέχεια της προηγούμενης επιχείρησης. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να πούμε ότι η προηγούμενη κατέστρεψε όλη την βασική αεράμυνα και τις βασικές στρατηγικές υποδομές αεράμυνας του Ιράν. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι αν δει κάποιος τον χάρτη, θα δει ότι έχουν επεκταθεί οι επιθέσεις του Ισραήλ σε πάρα πολλές πόλεις: Μιλάμε για περισσότερα από 200 αεροπλάνα που μπήκαν στον εναέριο χώρο του Ιράν και βομβάρδισαν συγκεκριμένους στόχους. Οι στόχοι, όμως, για να επιτευχθούν τόσο χειρουργικά, αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, είναι ότι χρειάζεται ανθρώπινους παράγοντες επί του εδάφους με τη χρήση λέιζερ, γεγονός που συνεπάγεται ότι έχουν εισχωρήσει σε μεγάλους αριθμούς εντός του Ιράν. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξέλιξη προσπάθειας καταστολής του θεοκρατικού καθεστώτος με οποιονδήποτε τρόπο. Δηλαδή, η δολοφονία όλων των στρατιωτικών που εμφανίστηκαν τηλεοπτικά μετά τις πρώτες επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ.
Η στόχευση είναι ξεκάθαρη: Αφορά στην ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος ούτως ώστε να υπάρχει μια πολιτική αλλαγή όσο γίνεται πιο γρήγορη και πιο ιδανική. Εν προκειμένω, σας παροτρύνω να δείτε σε παράλληλα χρόνο τις αναφορές του Σάχη τις τελευταίες τρεις εβδομάδες που κάνει σε διάφορα think tanks και κέντρα διαλόγου, με τα οποία λέει ναι μεν μπορούν να γίνουν οι επιθέσεις έτσι όπως επίκειται να γίνουν οι επιθέσεις , αλλά πρέπει να υπάρχει μια πλήρης ανατροπή του καθεστώτος και οι καθεστωτικοί που φοβούνται να μιλήσουν για το καθεστώς, να έρθουν στην πλευρά του Σάχη με υποσχετικές ότι δεν θα υπάρχουν αντίποινα απέναντί τους στο μέλλον. Αυτό συνεπάγεται ότι γίνεται μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια.. Άρα, πιθανώς, να υπάρχει μια ανατροπή του καθεστώτος σε πολύ πιο γρήγορο χρονικό διάστημα από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Δεν θα επιδιώξω να δώσω συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αλλά θα είναι σίγουρα σύντομη. Εννοώντας σύντομη, πιο σύντομη από το μακροχρόνιο που μπορεί να πιστεύει κάποιος.
Ωστόσο, το κρίσιμο στοιχείο που πρέπει να δούμε είναι πώς θα είναι η επόμενη ημέρα της Περσίας. Σίγουρα, πρέπει να υπάρχει ένα καθεστώς, το οποίο να μην ανατρέψει , πλήρως, το κρατικό καθεστώς το κρατικό της χώρας, γιατί είναι μια πάρα πολύ μεγάλη χώρα το Ιράν και δεν θα μπορέσει να συγκρατηθεί αυτή η ανακατάταξη που μπορεί να επιφέρει μια κοινωνική ακαταστασία, εσωτερικά.
Άρα, λοιπόν, το καθεστώς μπορεί να ανατραπεί μόνο εσωτερικά, μόνο από τους ίδιους τους Ιρανούς, οι οποίοι να υποστηρίζονται και από τη Δύση.
Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις καταστροφές που επιφέρει το Ισραήλ σε στόχους και υποδομές. Το Ισραήλ θα συνεχίσει να χτυπά σε συγκεκριμένες υποδομές και συγκεκριμένους στόχους, πολιτικούς και στρατιωτικούς, ούτως ώστε να υπάρχει αποδόμηση του ηθικού διλήμματος το κατά πόσον μένει ή φεύγει το συγκεκριμένο καθεστώς.
Ποια θα είναι η στάση των ΗΠΑ, πέραν των όσων αναφέρατε για τη Ρωσία και την Κίνα απέναντι στην τρέχουσα ένταση; Υπάρχει περιθώριο αποκλιμάκωσης με διπλωματικά μέσα;
Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει αποκλιμάκωση, αυτό είναι δεδομένο. Θα υπάρχει αποκλιμάκωση στις επόμενες ημέρες για λόγους πίεσης εκατέρωθεν. Γιατί η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, κι αυτό είναι κάτι που το απευχόμαστε όλοι. Όμως, στην παρούσα φάση, επιχειρησιακά δεν θα υπάρξει αποκλιμάκωση.
Σε ό,τι αφορά, τώρα, τις ΗΠΑ που με ρωτήσατε, είναι προφανές ότι η Αμερική έκανε μια πολύ διαφορετική πολιτική από ότι έχουμε συνηθίσει. Τώρα χρειάζεται να της δοθεί η στρατιωτική ευκαιρία, για να μπορέσει να διαδραματίσει ρόλο στην προσπάθεια άμυνας και προστασίας, μεταξύ άλλων, του Ισραήλ. Κάτι το οποίο επιχειρησιακά το κάνει, πιθανώς, στον εναέριο χώρο, αλλά σίγουρα δεν το κάνει σε μεγάλη κλίμακα και σίγουρα δεν το κάνει παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Αυτό που πρόκειται να γίνει είναι, όμως, ότι αν εμπλακούν οι ΗΠΑ σε περίπτωση που κρατήσει αυτό πέραν των 4-5 ημερών, τότε τα πράγματα θα γίνουν πάρα πολύ σύνθετα, γιατί οι ΗΠΑ θα μπουν με όλη τους την επιχειρησιακή ικανότητα.
Την ίδια στιγμή, δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι η Ινδία έχει εκδηλώσει μια ανησυχία πάνω σε αυτά τα ζητήματα και βεβαίως δεν μπορώ να σας κρύψω και εγώ τη δική μου, προσωπική ανησυχία, δεδομένου ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά ρευστά. Η Αμερική θα ακολουθήσει το Ισραήλ και βεβαίως δημιουργεί ένα νέο αρχιτεκτόνημα ασφαλείας με το οποίο, χωρίς να το έχουμε αναβαθμίζεται σε περιφερειακό παράγοντα από περιφερειακό παίκτη.
Σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, η Μόσχα ενδεχομένως να παίξει ένα βασικό ρόλο. γιατί όσο και η Ρωσία να μην επιθυμεί αυτού του είδους τον πόλεμο δεν επιθυμεί και την ανατροπή του καθεστώτος, προφανέστατα για εμπορικούς και στρατιωτικούς λόγους.
Και ένα δεύτερο σημείο είναι ότι ακόμα δεν έχουμε ακούσει τι θα πει η Κίνα απέναντι στο Ιράν, η οποία, ανεξάρτητα από το αν την υποστηρίξει, δεν είναι πολύ ευχαριστημένη από τις σινο-ιρανικές συμφωνίες, οι οποίες είχαν επιτευχθεί το 2009. Δηλαδή, δεν αποφέρουν αποτελέσματα έτσι όπως θα ήθελαν οι Κινέζοι.
Τι επιδιώκει η Τουρκία του Ερντογάν, με φόντο τις τρέχουσες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή;
Θα μου επιτρέψετε να είμαι πολύ πιο ξεκάθαρος σε αυτή την απάντηση. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι πολύ μικρός παίκτης η Τουρκία, στην παρούσα φάση. Επιδιώκει μια στρατηγική επικοινωνία. Το ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια. Ότι αυτό το μεγάλο ατού της Τουρκίας λέγεται «στρατηγική επικοινωνία». Η Τουρκία είναι ένας παίκτης, ο οποίος δεν μπορεί ούτε οικονομικά ούτε στρατηγικά να διατηρήσει και να διαμορφώσει πολιτική πέραν από αυτό που κάνει, το οποίο είναι να πλημμυρίσει με τουρκικά προϊόντα τη Συρία, για να νομίζει ότι μπορεί να κάθεται σε χώρες, όπως η Συρία. Δεν τα βάζει με το Ισραήλ. Δεν τα βάζει με χώρες, οι οποίες ζουν και τρέφονται μέσα από τη στρατηγική. Δεν πρέπει να τα βάζεις με την Ελλάδα. Δεν πρέπει να τα βάζεις με ζητήματα, τα οποία, αυτή τη στιγμή, είναι σε τόσο λεπτή κατάσταση που μπορεί να υπάρξει ανάφλεξη ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν είναι τυχαίο το ΚΥΣΕΑ και ιδίως η στιγμή που έγινε το ΚΥΣΕΑ. Δεν τυχαία η στιγμή που έγινε το Εθνικό Συμβούλιο στην Κύπρο.
Η Τουρκία επιδίδεται σε λεονταρισμούς. Οι λεονταρισμοί αυτοί δεν πρόκειται να την οδηγήσουν πουθενά. Αντιθέτως, θα τη φέρουν σε πολύ μεγάλη δυσκολία σε τρίτες και τέταρτες χώρες που υπάρχει ανταγωνισμός, όπως είναι η Συρία και ο Λίβανος. Φανταστείτε ότι ο πρόεδρος του Λιβάνου μόλις, πολύ πρόσφατα, έβγαλε ανακοίνωση για τα ζητήματα που γίνονται. Χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη προσοχή. Είναι πολύ λεπτή η κατάσταση που ξεπερνάει όλους τους όρους ανάλυσης.
Το Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι ένα ελεύθερο κανόνι το οποίο αυτή τη στιγμή έχει βγάλει απόφαση να επιτεθεί με όλα του τα μέτρα και τα σταθμά. Το Ιράν, επίσης. Οι λεονταρισμοί της Τουρκίας δεν είναι σωστοί και ορθολογικοί.
Η αντίθεση με τος αραβικές χώρες, όχι μόνο του αραβικού συμφώνου αλλά οι χώρες του Κόλπου , έχουν πολύ περισσότερους λόγος να ανησυχούν γιατί είναι γειτνιάζουσες χώρες, πολλές από αυτές με το Ιράν.
Υπάρχει κίνδυνος να γενικευτεί η σύγκρουση στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα στη Συρία ή στον Λίβανο;
Προσωπικά, δεν μπορώ να σας κρύψω ότι με ανησυχούν οι πρόσφατες εξελίξεις. Και υπάρχει μία άλλη πραγματικότητα από την πλευρά του του Περσικού Κόλπου που λέμε εμείς. Αυτή η πραγματικότητα λέει αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία απολύτως εξέλιξη στη Συρία… Προσέξτε, δεν ασχολείται κανένας με τη Συρία - θα υπάρχουν εξελίξεις, όμως. Οι εξελίξεις αυτές θα αρχίσουν από το Ιράν. Θα υπάρξουν εξελίξεις για όλους αυτούς που ταχθήκαν με το καθεστώς του Ιράν. Προφανέστατα, μετράει συγκεκριμένη χρονικά διάρκεια. Αυτά, όμως, να γνωρίζει ο κόσμος ότι δεν είναι μια διπλωματική λύση, αλλά μια λύση με οποιοδήποτε μέσο πλην της διπλωματικής. Και το δυστύχημα είναι ότι κανένας δεν θέλει από τη μια μεριά να ζήσει μία τέτοια εμπόλεμη κατάσταση που μπορεί να ξεφύγει, αλλά από την άλλη πλευρά, από ό,τι φαίνεται, έχουν ληφθεί κάποιες αποφάσεις.
Ποια είναι η θέση της Ελλάδας απέναντι στην κλιμακούμενη ένταση; Τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η ΕΕ ως διαμεσολαβητής;
Θα αρχίσω και θα τελειώσω με τον όρο «ανησυχία». Δηλώνω την έμπρακτη ανησυχία μου. Και δηλώνω και πολιτικά και την έμπρακτη ανησυχία μου. Γιατί αυτή τη στιγμή χρειάζονται κάποιες ξεκάθαρες θέσεις. Έχουμε μια πολύ ξεκάθαρη στρατηγική συμμαχία με μια χώρα που λέγεται Ισραήλ. Και μέσα στις συμφωνίες υπάρχει και η προστασία σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό των συμφερόντων μεταξύ των δυο κρατών. Η Ελλάδα μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που κάνει, ήδη, και σίγουρα είναι καλά και αρκετά και αποδεκτά - βλέπετε τις εξελίξεις που υπάρχουν στις σχέσεις με τους πολίτες τους απλούς, τα πολιτικά αεροπλάνα, τα εμπορικά αεροπλάνα , τα κυβερνητικά αεροπλάνα του Ισραήλ. Θα δείτε, όμως, ότι σε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να υπάρξει μια συλλογική προσπάθεια, τουλάχιστον σε δεύτερο βαθμό άμυνας, προστασία των συμφερόντων του Ισραήλ, τα οποία, αυτή τη στιγμή στρατηγικά συνιστούν και προστασία συμφερόντων της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, για να βιαστώ να απαντήσω στην περίπτωση που κάποιος νομίζει ότι είναι μονόπλευρη η στάση μου, δεν είναι μόνο θέμα του Ισραήλ. Είναι θέμα σταθερότητας της περιοχής. Η Συμφωνία του Αβράαμ περιλάμβανε επίλυση ορισμένων ζητημάτων συγκρούσεων με ειρηνικούς τρόπους. Και βεβαίως βγήκε ο Αραβικός Σύνδεσμος και κατηγορεί το Ισραήλ ότι δεν θέλει να έχει ειρήνευση στην περιοχή. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι ότι δεν εξολοθρεύονται οι τρομοκρατικές ομάδες. Αντιθέτως τροφοδοτούνται. Το πρόβλημα είναι οι τρομοκρατικές ομάδες, όχι τα κράτη. Οι τρομοκρατικές ομάδες, όμως, από κάποιο κράτος τροφοδοτούνται. Στην προκειμένη περίπτωση είναι το Ιράν και οι σύμμαχοι. Ποιος είναι σύμμαχος του Ιράν; Η Τουρκία, η οποία, όπως σας είπα πριν, είναι μικρή σε αυτήν την περίπτωση, η οποία, όμως τροφοδοτεί την ανοικοδόμηση της Συρίας. Μια Τουρκία, η οποία τροφοδοτεί ανοικοδόμηση σε μια περιοχή, η οποία υποστηρίζει τη Χαμάς ως πολιτική ομάδα. Εμείς δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι πολιτικές ομάδες, ούτε η Χεζμπολάχ, ούτε η Χαμάς. Είναι τρομοκρατικές ομάδες και πρέπει να παύσουν να υπάρχουν, όπως το ISIS, όπως το ISIS-K. Πρέπει να παύσουν οι οποιεσδήποτε εξτρεμιστικές ομάδες προκειμένου να υπάρχει διπλωματική διαβούλευση. Πρέπει να αποδομηθεί, επιτέλους, αυτό το κατεστημένο που νομίζουν, ορισμένοι, ότι η απελευθέρωση ή η επίλυση συγκρούσεων ή η δημιουργία ενός κράτους παλαιστινιακού έχει σχέση με την Χαμάς. Δεν έχει καμία σχέση με την Χαμάς. Το μέλλον του παλαιστινιακού κράτους και η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους είναι από τους Παλαιστινίους για τους Παλαιστινίους. Η Χαμάς δεν είναι μόνο Παλαιστίνιοι. Η Χαμάς δεν είναι πολιτικό γκρουπ. Είναι τρομοκρατικό γκρουπ. Και αυτό πρέπει να σταματήσει.
Στην αντίπερα όχθη, σε σχέση με το Ιράν πρέπει, επίσης, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε απέναντι στους Πέρσες. Άλλο οι Πέρσες, άλλο ένα θρησκευτικό, εξτρεμιστικό καθεστώς, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Ιράν. Άλλο η Περσία και η ιστορία της Περσίας, η οποία είναι πάρα πολύ σημαντική σε σχέση, ταυτόχρονα , με την ιστορία της Ελλάδας και άλλο το καθεστώς το εξτρεμιστικό των μουλάδων. Είναι πολύ διαφορετική η πολιτική πραγματικότητα από την προσωπική πραγματικότητα. Όντως, δεν έχουμε να χωρίσουμε απολύτως τίποτα. Ακόμη και με αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτες. Όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, λέει ότι πρέπει να σταθούμε εμείς δίπλα σε στρατηγικούς συμμάχους. Δηλαδή όχι μόνο στο Ισραήλ, αλλά σε όλους αυτούς με τους οποίους έχουμε υπογράψει στρατηγική συνεργασία. Ειδάλλως, προσέξτε, γιατί θα μας ξεπεράσουν οι καταστάσεις. Και εδώ πέρα χρειάζεται πολιτική απόφαση. Η πολιτική αυτή απόφαση πρέπει να είναι ξεκάθαρη με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό πηγαίνει κάποιος και εκλέγεται, γι’ αυτό έχουμε δημοκρατία, γι’ αυτό έχουμε και εκλογές
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ αυτή στη στιγμή ζητάει αυτοσυγκράτηση, όπως και η Ελλάδα, άρα υπάρχει ένας συντονισμός πολιτικών δηλώσεων. Υπάρχει το Κέντρο των Ευρωπαϊκών Κρίσεων, το οποίο, προφανέστατα πρέπει να προστατέψει τους Ευρωπαίους πολίτες σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Άρα είναι μια μεγάλη επιχειρησιακή ανάγκη να υπάρχει παρουσία ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή, για την προστασία των Ευρωπαίων πολιτών.
* Ο Δρ. Μάριος Παναγιώτης Ευθυμιόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Στρατηγικής και Ασφάλειας και Πρόεδρος του Strategy International (SI) Ltd.
