Με αυτά τα συγκινητικά λόγια, η 49χρονη Έλενα στέλνει μήνυμα ζωής και ελπίδας σε όσες και όσους νοσούν από καρκίνο αλλά και στις οικογένειές τους. Η ίδια, έφτασε ένα βήμα πριν τον θάνατο, καθώς οι θεράποντες ιατροί, είχαν ενημερώσει το οικογενειακό της περιβάλλον, ότι έχει μόλις τρεις μήνες ζωής.
Σήμερα, ακριβώς 10 χρόνια μετά τη διάγνωσή της με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας (στάδιο 3 προς 4), η Έλενα μιλά στα Μακεδονικά Νέα για τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας της και τον δρόμο προς τη νίκη της ζωής της, κόντρα στο «αχόρταγο τέρας» που ονομάζεται καρκίνος.
Διάγνωση: Καρκίνος στον τράχηλο της μήτρας, τρίτο προς τέταρτο στάδιο
Η διάγνωση για την 39χρονη -τότε- Έλενα έγινε τον Μάιο του 2015, όταν μετά από αιμορραγίες που είχε, επισκέφθηκε τη γυναικολόγο της, η οποία της είπε ότι έπρεπε να υποβληθεί άμεσα σε μαγνητική τομογραφία, γιατί είδε κάτι ανησυχητικό.
Η διάγνωση έγινε από το Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης Θεαγένειο και από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο μεγάλος ανήφορος.
«Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο, η άμυνά μου ήταν λανθασμένη. Πάντοτε διακωμωδούσα τα δυσάρεστα. Η αδερφή μου ήταν θλιμμένη και της είπα “εντάξει, έχω καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας”, με πολύ άνεση. Μετά από πολύ ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι ήταν λάθος. Ίσως, βέβαια, στην αρχή να με βοήθησε. Μετά από έναν μήνα έκανα ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες. Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο. Έκανα 25 ακτινοβολίες και πέντε ήπιες χημειοθεραπείες, μία κάθε εβδομάδα. Δεν καταλάβαινα κάτι. Μου πρότειναν να κάνω και κάποιες βραχυθεραπείες. Τις έκανα στην Αθήνα, στο Γενικό Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα». Ήταν πολλή επίπονη διαδικασία. Την πρώτη φορά με άκουγαν δύο αίθουσες πιο έξω», εξομολογείται με θάρρος η 49χρονη γυναίκα.
«Πέρασαν έναν Δεκέμβριο με φρικτούς πόνους»
Μέχρι τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, όλα έδειχναν να εξελίσσονται ομαλά. Όμως, ξεκίνησε να έχει πόνους σε καθημερινή βάση.
«Πήγα στο Θεαγένειο και εκεί μου ανακοίνωσαν ότι υποτροπίασε η κατάστασή μου. Όμως, για δύο μήνες δεν μου κάνανε κάτι. Πέρασα έναν Δεκέμβριο με φρικτούς πόνους και αιμορραγίες. Τον Ιανουάριο ξαναπάω στο Θεαγένειο, με καλούν και μου λένε ότι θα ξεκινήσω νέο κύκλο χημειοθεραπειών. Θα έπρεπε να κάνω τέσσερις δυνατές χημειοθεραπείες. Κάνω την πρώτη, αλλά οι πόνοι δεν σταματούν. Αρχίζουν πολύ έντονες αιμορραγίες και μου λένε ότι είναι φυσιολογικό. Ταυτόχρονα, μου έχουν βάλει και μία νεφροστομία. Στη δεύτερη χημειοθεραπεία μου βάζουν και δεύτερη νεφροστομία, αλλά οι πόνοι δεν σταματούν με τίποτα. Ξεκινούν να πέφτουν τα μαλλιά μου, χάνω αρκετά κιλά και έχω φτάσει σε ένα σημείο απλά να πονάω. Με τάιζε η μαμά μου, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μου βάζανε αίμα και ταυτόχρονα έφευγε. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν και πολύ τυχερή. Ποτέ δεν εξέταζαν στο Θεαγένειο τα Σάββατα. Ο πρώην σύζυγός μου πήγε εκεί να μου γράψει φάρμακα. Τον βλέπει ο ουρολόγος μου και του λέει να με φέρει το Σάββατο να με εξετάσει, να μου κάνει υπέρηχο στα νεφρά. Εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Η μαμά μου θυμάται ότι με κοιτούσε όλη τη νύχτα και έβλεπε ένα πτώμα. Το πρωί, σηκώθηκα υποβασταζόμενη να ετοιμαστώ. Πήγαμε στο Θεαγένειο και από εκεί δεν θυμάμαι τίποτα», περιγράφει η ίδια.
Η Έλενα εισήχθη στο «Θεαγένειο» έχοντας αιματοκρίτη 10 και αιμοσφαιρίνη 2,3. Όπως λέει, εάν δεν πήγαινε στο νοσοκομείο, θα πέθαινε στο σπίτι από τις αιμορραγίες.
«Έμεινα στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες. Είχα κάνει και την τρίτη χημειοθεραπεία και η κατάσταση δεν άλλαζε. Οι γιατροί μετρούσαν μέρες και μήνες. Δεν το γνώριζα εγώ αυτό, τα αδέρφια μου το ήξεραν. Στη μητέρα μου, της είπε ο γιατρός μου “ τι να περιμένουμε τώρα”. Η μητέρα μου έτρεχε τσιρίζοντας προς τα κάτω, από τον έβδομο όροφο όπου ήμουν. Μου έδιναν τρεις μήνες ζωή. Είχα φτάσει 40 κιλά. Αποφασίζουν μετά από σκέψεις των γιατρών, να κάνω έναν εμβολισμό. Είχαν πει τότε ότι και να τον κάνω, είτε θα έμενα ανάπηρη είτε θα μου δώσει μερικό διάστημα παράτασης ζωής. Δεν υπήρχε σωτηρία, έλεγαν. Η κόρη μου ερχόταν με το βιβλίο στο Θεαγένειο. Έδινε Πανελλήνιες και διάβαζε στη διαδρομή. Ήταν κοντά μου τα παιδιά μου. Τους είχαν πει ότι η μαμά έχει τρεις μήνες ζωής», θυμάται.
«Αυτή ήταν η σωτηρία μου»
Τελικά, ο εμβολισμός αποφασίστηκε να γίνει στο 424 Γ.Σ.Ν.Ε., μία σημαδιακή ημέρα για την ίδια, καθώς ήταν Παρασκευή απόγευμα και θα τελούνταν οι Α’ Χαιρετισμοί ενόψει του Πάσχα.
«Πάμε στο νοσοκομείο με τη μαμά μου, συνοδεία γιατρών και τις εικονίτσες μου. Εκεί οι γιατροί μού έκαναν τον εμβολισμό. Με γύρισαν στο Θεαγένειο και έπρεπε να μείνω ακίνητη για 24 ώρες. Αυτή ήταν η σωτηρία μου. Σταμάτησαν οι αιμορραγίες και πήρα τα πάνω μου. Πήγα μετά από έναν μήνα για επανέλεγχο και μου είπαν ότι δεν θα κάνω την τέταρτη χημειοθεραπεία. Ουσιαστικά δεν είχα υποτροπιάσει, είχαν σπάσει τα αγγεία της μήτρας μου, για αυτό είχα αιμορραγίες. Δημιουργήθηκε, όμως, άλλο θέμα. Ήταν μία δύσκολη κατάσταση. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε τον Ιούλιο του 2016 το χειρουργείο της κολοστομίας. Ήταν μεγάλο το ρίσκο είχε πει ο έμπειρος χειρουργός μου, ο κ. Τσαλής. Είχε πει ότι θα το κάνουμε για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής μου, μέχρι όσο πάει. Μετά από έναν χρόνο, τον Ιούλιο του 2017, έπρεπε να κάνω νέο χειρουργείο. Υποβλήθηκα σε πυελική εξεντέρωση και κυστεκτομή. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα πεθάνω. Ίσως να μην τολμούσα να φοβηθώ. Θυμάμαι ότι έχασα πολλά κιλά. Μπήκα μία φορά να κάνω ντουζ, ασυναίσθητα βάζουμε την μπαταρία του ντουζ ανάμεσα στα πόδια μας. Θυμάμαι, είχε πέσει στην μπανιέρα γιατί είχα αδυνατίσει τόσο πολύ. Εκεί ταράχτηκα. Περούκα δε φόρεσα, δεν την μπορούσα. Δεν με ένοιαζε η εμφάνισή μου. Παίζανε μαζί της μετά τα παιδιά μου, της έχουν βγάλει και ένα όνομα, δεν θυμάμαι πώς τη λένε. Κατά καιρούς την εμφανίζουν», περιγράφει με θάρρος και ψυχραιμία.
«Η μαμά μου με ξαναγέννησε και με ξαναμεγάλωσε – Δεν είπα ποτέ γιατί»
Η μητέρα της Έλενας έμοιαζε με πιστό και πειθαρχημένο στρατιώτη. Από την πρώτη στιγμή πίστευε ότι το παιδί της θα γίνει καλά και θα καταφέρει να κερδίσει τη ζωή της πίσω. Έτσι και έγινε!
«Η μαμά μου με ξαναγέννησε και με ξαναμεγάλωσε. Καθόταν στο σκαμνάκι και με τάιζε κουταλιά- κουταλιά. Ο πατέρας μου με έτριβε με τις ώρες. Μου έλεγε: “εγώ εδώ είμαι, μη φοβάσαι”. Είχαν ένα μωρό που πάλι το μεγάλωσαν. Η μητέρα μου δεν είχε χάσει ποτέ την πίστη της. Ερχόντουσαν φίλες μου να με δουν και έκλαιγαν και τις έλεγε να μην στενοχωριούνται γιατί θα γίνω καλά. Θέλετε η δύναμη της μάνας, η δύναμης της θέλησης; Δεν ξέρω τι ήταν. Προσευχόμασταν πολύ και εκείνη και εγώ. Δεν είπα ποτέ γιατί. Το μόνο που έλεγα ήταν “Παναγίτσα μου, Θεούλη μου πονάω”. Δεν είπα ποτέ γιατί πονάω», λέει.
Αναγκαία η ψυχολογική στήριξη
Μετά από 10 χρόνια, η ζωή για την Έλενα κυλά ομαλά. Έχει μία φυσιολογική καθημερινότητα, μιλά ανοιχτά για την μεγάλη περιπέτεια της υγείας της και με τη στάση ζωής της ενθαρρύνει και τους συνανθρώπους της.
Όμως, όπως υποστηρίζει στα Μακεδονικά Νέα, μέχρι να φτάσει σε αυτό το επίπεδο, χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς. Παράλληλα, εκφράζει το παράπονό της προς την Πολιτεία, η οποία -όπως λέει- «δεν μεριμνά όσο θα έπρεπε στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης ασθενών με καρκίνο και των οικογενειών τους. Χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη οι ασθενείς με καρκίνο αλλά και το περιβάλλον τους».
«Με παρέπεμψαν σε έναν ψυχίατρο. Πήγα σε ένα γραφείο, μου έγραψε αγωγή και έφυγα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο, μόλις μου μιλούσες, έκλαιγα. Συνάντησα μία γνωστή μου, ειδικό και μου πρότεινε να μιλήσω σε ψυχοθεραπευτή. “Βλέπω έναν άνθρωπο που παλεύει με τη μελαγχολία”, μου είχε πει. Εδώ και οκτώ χρόνια ο ψυχοθεραπευτής μου είναι κομμάτι της ζωή μου. Με βοήθησε πάρα πολύ, όχι μόνο στο θέμα με την ασθένειά μου, αλλά σε όλα. Μετά το μεγάλο χειρουργείο το 2017, πήρα αμέσως ξανά τη ζωή στα χέρια μου. Μέχρι σήμερα είμαι σε σταθερή κατάσταση. Κανείς δεν το φανταζόταν ότι θα τα κατάφερνα. Τους εξέπληξα όλους και σε σύντομο διάστημα. Όταν με είδε ο ογκολόγος μου, δεν το πίστευε. “Είσαι το θαύμα μου”, μου λέει μέχρι σήμερα ο χειρουργός μου. Ο καρκίνος νικιέται. Χρειάζεται να έχουμε πίστη στον εαυτό μας ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα», καταλήγει.
«Έχουμε φτάσει στη φάση όπου ο καρκίνος είναι μία χρόνια νόσος»
Όπως εξήγησε η Πνευμονολόγος, διευθύντρια του Πνευμονολογικού – Ογκολογικού Τμήματος στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, Θεοδώρα Τσιούδα, με τα νέα φάρμακα και τις τεχνικές που έχουν στη διάθεσή τους οι θεράποντες ιατροί, «έχουμε φτάσει στη φάση όπου ο καρκίνος είναι μία χρόνια νόσος, με εξάρσεις και υφέσεις. Κερδίζουμε χρόνο, βγαίνουν νέα φάρμακα, η κάθε νέα εμφάνιση αντιμετωπίζεται επιτυχώς, θα κλείνει αυτό και θα πάμε για τα υπόλοιπα».
Κλινικές μελέτες για εμβόλιο σε νοσούντες με καρκίνο στον πνεύμονα
Τα νέα είναι ευχάριστα από την επιστημονική κοινότητα, καθώς σύμφωνα με την κ. Τσιούδα, βρίσκεται σε κλινικές μελέτες εμβόλιο για την αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα, το οποίο θα χορηγείται σε νοσούντες, για την αποθεραπεία τους.
«Υπάρχουν νέες τεχνολογίες, νέα φάρμακα. Θα έχουμε πλέον ασθενείς με μακροβιότερη ζωή και ποιότητα ζωής. Αυτό επιζητούμε. Δεν είναι για την πρόληψη το εμβόλιο που έχουμε σε κλινικές μελέτες για τον καρκίνο του πνεύμονα. Είναι για κάποιον που πάσχει από καρκίνο και παίρνει την ανάλογη θεραπεία. Είναι ακόμη σε κλινικές μελέτες», εξήγησε.
Όσον αφορά στο ενδεχόμενο να έχουμε εμβόλιο για την πρόληψη του καρκίνου, η γιατρός χαρακτήρισε ιδανικό να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά υπάρχουν δύσκολες που ονομάζονται… μεταλλάξεις.
«Θα ήταν το ιδανικό να έχουμε ένα εμβόλιο που να λειτουργούσε προληπτικά για τον καρκίνο. Αλλά ο καρκίνος έχει να κάνει με μεταλλάξεις. Μπορούμε να ξέρουμε τις εν γένει μεταλλάξεις; Έχουμε πολλά νέα φάρμακα που στοχεύουν στις μεταλλάξεις. Πέρα από τη στοχεύουσα θεραπεία, είναι και η ανοσοθεραπεία, η οποία είναι το Α και το Ω. Για αυτό βλέπουμε αυτά τα αποτελέσματα της ανοσοθεραπείας, είτε συνοδευόμενη με χημειοθεραπεία, είτε σαν μονοθεραπεία με άριστα αποτελέσματα. Έχουμε αρκετούς ασθενείς οι οποίοι είναι μόνο σε παρακολούθηση. Για παράδειγμα, έχουμε ασθενή με οστικές μεταστάσεις στην αυχενική μοίρα σπονδυλικής στήλης και αυτή τη στιγμή είναι ελεύθερος νόσου και ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Άλλος είχε μεταστατικό νεφρού το 2017 και μετά την ανοσοθεραπεία είναι σε παρακολούθηση. Είναι πολλά τα περιστατικά. Αυτό που κάνει η ανοσοθεραπεία είναι να ξεκλειδώνει το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, να πολεμήσει ο ίδιος ο οργανισμός τον καρκίνο», ανέλυσε η κ. Τσιούδα.
Αξονική θώρακος Low Dose για τους καπνιστές και τους 40+
Για καλύτερα αποτελέσματα και ίαση στο ενδεχόμενο να νοσήσει κανείς από καρκίνο του πνεύμονα, η κ. Τσιούδα συστήνει οι καπνίστριες και καπνιστές καθώς και τα άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών να υποβάλλονται σε μία Low Dose αξονική θώρακος, η οποία έχει θεσπιστεί από την Ελληνική Πνευμονολογική Εταιρεία.
«Έτσι, τουλάχιστον για τις πρώιμες μορφές του καρκίνου του πνεύμονα, θα υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα. Θα μπορούμε να μιλάμε για σίγουρη ίαση. Είναι ένα ισχυρό όπλο για την πρόληψη. Κάθε καπνιστής οφείλει να επισκεφθεί τον πνευμονολόγο του για ακτινογραφία και σπιρομέτρηση», καταλήγει.
*Την πρώτη Κυριακή κάθε Ιουνίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου, φόρος τιμής στο δύσκολο αγώνα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με καρκίνο και οι φροντιστές τους.
