Είναι γεγονός ότι οι βασικοί δείκτες της ελληνικής οικονομίας παρουσιάζουν σταθερή βελτίωση, εξέλιξη που αρχίζει πλέον να αντανακλάται και στην καθημερινότητα των πολιτών.
Η ανεργία έχει υποχωρήσει στο 8,3% -το χαμηλότερο ποσοστό από το 2007- ενώ ο πληθωρισμός αποκλιμακώνεται στο 3%. Όσον αφορά την ανάπτυξη, η Ελλάδα αναμένεται το 2025 να σημειώσει ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ κατά 2,3%, υπερβαίνοντας σημαντικά τον μέσο όρο της Ε.Ε. (1,1%) και της Ευρωζώνης (0,9%). Η εικόνα αυτή αντανακλά τη συνεχιζόμενη δυναμική ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, με βασικούς μοχλούς τις επενδύσεις και την αυξημένη κατανάλωση.
Ο Πρωθυπουργός, αφουγκραζόμενος τους παλμούς της κοινωνίας, ανοίγει ζητήματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ταμπού — αλλά όχι πια, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις. Είναι ενδεικτικό ότι από τον προσεχή Σεπτέμβριο θα λειτουργήσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα απονέμουν αναγνωρισμένους τίτλους σπουδών. Παράλληλα, έχει ανοίξει η συζήτηση για την απομάκρυνση ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων.
Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του κ. Μητσοτάκη είναι ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις βρίσκονται στον πυρήνα της ιδεολογίας της Νέας Δημοκρατίας: μιας παράταξης που εκπροσωπεί το κεντρώο, κεντροδεξιό και φιλελεύθερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα, ο ίδιος εκμεταλλεύεται την αδυναμία των αριστερών κομμάτων να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της εποχής. Για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους, ο κ. Μητσοτάκης «παίζει χωρίς σοβαρό αντίπαλο».
Απέναντί του, ο αριστερός χώρος παραμένει πολυδιασπασμένος, χωρίς να έχει αναδείξει κάποια ηγετική φυσιογνωμία ικανή να απειλήσει την κυριαρχία του Πρωθυπουργού. Η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου επένδυσε στην τοξικότητα γύρω από την τραγωδία των Τεμπών, αλλά καθώς αποδείχθηκαν αβάσιμες οι θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφόρησαν, τα ποσοστά της παρουσιάζουν διαρκή κάμψη. Ο κ. Ανδρουλάκης υπέπεσε σε πολιτικό σφάλμα ποντάροντας επίσης στη γενικευμένη τοξικότητα, αντί να παρουσιάσει μια συγκροτημένη, εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα μπορούσε να προσελκύσει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Ο κ. Φάμελος, τέλος, παραμένει πολιτικά σκιά του κ. Τσίπρα.
Και έτσι φτάνουμε στον κ. Τσίπρα. Οι φωνές μέσα στον αριστερό χώρο που ζητούν την επιστροφή του στην ενεργό πολιτική δράση πληθαίνουν. Αναμφισβήτητα, ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα. Τα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε τον ωρίμασαν πολιτικά· συνειδητοποίησε τις αυταπάτες του παρελθόντος και γνωρίζει πλέον καλά πως το ευρώ δεν αποτελεί διαπραγματεύσιμη μεταβλητή, ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις είναι απαραίτητες για την ευημερία των πολιτών. Ακόμη και η Άνγκελα Μέρκελ, στα απομνημονεύματά της, τον αναφέρει με σχετική συμπάθεια. Ο ίδιος δίνει διαλέξεις σε σημαντικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως το Harvard -μια ένδειξη διεθνούς αναγνώρισης και πολιτικής ωρίμανσης.
Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να αναλάβει την ανασυγκρότηση της αριστεράς. Όχι όμως τώρα. Οι μνήμες από τις κλειστές τράπεζες και τις συνέπειες της διακυβέρνησής του στη μεσαία τάξη την περίοδο 2015–2019 παραμένουν νωπές. Σε συνδυασμό με την πολιτική ηγεμονία του κ. Μητσοτάκη, η επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην παρούσα συγκυρία θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοχειρία. Εξάλλου, έχει χρόνο μπροστά του - δεν έχει ακόμη συμπληρώσει τα 51 του χρόνια.
Ασφαλώς, η επιλογή Πρωθυπουργού δεν αφορά μόνο το πρόσωπο, αλλά κυρίως τις πολιτικές που αυτό εκπροσωπεί. Αν ο κ. Τσίπρας επιλέξει να επανέλθει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και να διεκδικήσει την πρωθυπουργία στις μεθεπόμενες εκλογές, θα πρέπει να εμπνευστεί από το παράδειγμα του Τόνι Μπλερ: του Βρετανού ηγέτη που αναμόρφωσε το Εργατικό Κόμμα, αγκάλιασε την επιχειρηματικότητα και ξεπέρασε τις ιδεοληψίες του παρελθόντος.
Μπορεί να το πετύχει; Μόνο εκείνος το γνωρίζει. Το βέβαιο είναι ότι αν περιμένει τον κ. Μητσοτάκη να καταρρεύσει σαν «ώριμο φρούτο» το πιθανότερο είναι να περιμένει πολύ.
*Ο Γιώργος Κόκκας είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και Οργανισμών
