Δημοσκόπηση PULSE: Ενισχύεται στην πρώτη θέση η ΝΔ, δεύτερη αλλά υποχωρεί η Πλεύση Ελευθερίας

Στο δημόσιο σχολείο από το οποίο αποφοίτησαν οι κόρες μου, οι περισσότεροι καθηγητές ήταν άξιοι και αφοσιωμένοι. Υπήρχε, όμως, ένας συγκεκριμένος καθηγητής ο οποίος, προφανώς λόγω σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων, ήταν εντελώς ακατάλληλος να διδάσκει. 

Κατά καιρούς λυκειάρχες και σύλλογοι γονέων, έχοντας εντοπίσει το πρόβλημα, προσπάθησαν να μεταθέσουν τον εν λόγω καθηγητή σε κάποια διοικητική θέση, όπου δεν θα είχε άμεση επαφή με μαθητές. Δυστυχώς, όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες.

Παρόλο που η ανεπάρκειά του ήταν γνωστή σε όλη την περιοχή, για περισσότερα από 30 χρόνια κανείς δεν τον αξιολόγησε ουσιαστικά.Τελικά αποχώρησε από το σχολείο μόνο με τη συνταξιοδότησή του.

Εάν υπήρχε στοιχειώδης αξιολόγηση με πραγματικές συνέπειες, ο συγκεκριμένος καθηγητής θα είχε απομακρυνθεί εγκαίρως και οι μαθητές θα είχαν έναν καλύτερο διδάσκοντα στη θέση του.

Όλοι συμφωνούμε ότι επιθυμούμε την καλύτερη δυνατή παιδεία για τα παιδιά μας. Αυτό όμως προϋποθέτει την παρουσία καλών καθηγητών. Πώς μπορούμε να το διασφαλίσουμε αυτό; Μέσω της αξιολόγησης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Επομένως, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητα ένα σωστό και δίκαιο μέτρο. Κι όμως, για πολλούς δεν είναι.

Αυτός ο συλλογισμός πρέπει να επεκταθεί σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, ώστε να διαμορφώσουμε ένα κράτος που θα εξυπηρετεί αποτελεσματικά τους πολίτες του.

Σήμερα, σε αρκετούς τομείς της δημόσιας διοίκησης εφαρμόζεται αξιολόγηση υπαλλήλων. Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα: τι συμβαίνει όταν ένας υπάλληλος λαμβάνει επανειλημμένα κακές αξιολογήσεις; Στην πράξη, σχεδόν τίποτα. Κανονικά, ένας τέτοιος υπάλληλος θα έπρεπε να απομακρύνεται, ώστε να μην ταλαιπωρεί ούτε τους συναδέλφους του ούτε το κοινό που εξυπηρετεί. Στη θέση του θα έπρεπε να προσλαμβάνεται ένας ικανός και πρόθυμος να προσφέρει.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απογοητευτικό είναι για έναν συνεπή και εργατικό δημόσιο υπάλληλο να αντιμετωπίζεται το ίδιο με έναν αδιάφορο ή και ακατάλληλο συνάδελφο – αν όχι χειρότερα, αφού συχνά στον ικανό ανατίθενται περισσότερες αρμοδιότητες λόγω εμπιστοσύνης.

Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω το μένος ορισμένων πολιτικών χώρων απέναντι στην αξιολόγηση που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τους ακατάλληλους υπαλλήλους με ικανούς. Ένα τέτοιο μέτρο μόνο θετικές συνέπειες θα είχε για την κοινωνία.

Τουλάχιστον, από την τραγωδία των Τεμπών οφείλουμε να διδαχθούμε πως σε θέσεις ευθύνης πρέπει να τοποθετούνται άτομα άξια, εκπαιδευμένα και θετικά αξιολογημένα.

Οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από ποτέ για να γίνει αυτό πραγματικότητα.

*Ο Γιώργος Κόκκας είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και Οργανισμών